Het jaar 2019 ligt voor me. Leeg. Het is nog maagdelijk wit en onbeschreven. Meestal laat ik me qua voornemens met betrekking tot wat ik doe, leiden door wat zich van buitenaf aandient aan afspraken en datgene wat móet gebeuren.
Van binnenuit echter dienen zich dingen aan die ik heel graag wil doen. Die niet goed te plannen zijn en op de een of de andere manier steeds vooruit worden geschoven ten gunste van wat zich van buitenaf aandient. Alsof wat niet gepland is minder belangrijk is. Het voelt als het leven van twee levens tegelijk. Wat niet kan, dus is er steeds dat ongemakkelijke en onrustige gevoel dat ik elke dag toch iets mis.
In mijn Flexibele Ruimteplanner, (zie eerder in dit dagboek) plan ik ruimte in, ook voor dat wat van binnenuit naar boven komt. Ruimte voor lezen of schilderen. Het blijkt helaas niet zo te werken voor dit soort dingen. Want net op dát moment is er niet de inspiratie die ik nodig heb. Die komt op heel andere momenten, zoals wanneer ik moe ben en naar bed wil. Dan lees ik ineens iets wat me grijpt en vergeet de tijd. Inspiratie valt niet in ruimte te plannen dus. Ik moet dat maar aanvaarden.
Dit gegeven vind ik heel interessant en ik herinner me een boek wat hier over gaat: “ Kairos, een nieuwe bevlogenheid” geschreven door Joke J. Hermsen. Ik heb haar een keer ontmoet toen ze een inleiding hield bij de opening van een tentoonstelling van schilder George Meertens. Als je naar zijn schilderijen kijkt, gebeurt er iets met het begrip tijd, ruimte. Ogenschijnlijk lege schilderijen, maar als je kijkt…
In mijn boek schrijft Joke de opdracht: “Pluk de eeuwigheid in het ogenblik”. Deze zin trekt me enorm en tegelijkertijd lukt het me weinig om het te doen. Bijvoorbeeld: ik was 1 januari aan zee voor de Nieuwjaarsduik. Mijn vierde. Volgend jaar eerste lustrum. Trots op. Dan voel ik opeens heel sterk hoeveel ik houd van de zee en zoals elke keer weer neem ik me voor om snel terug te gaan naar zee, voor langere tijd. Wat krom is dat. Ik bén er nu toch nog? Waarom moet ik dan snel terug? In mijn gedachten ben ik schijnbaar al weer weg.
Het houdt me bezig. Ik ben hier zo nieuwsgierig hiernaar. Pluk de eeuwigheid in het ogenblik! Schijnbaar is dat ogenblik te weinig voor mij. Waarom? Wat is eeuwigheid?
Ik houd het boek de komende tijd in de buurt. Eens lezen welke inzichten ik wellicht krijg.
2019 leeg. Is 2019 wel leeg als het begint? Al die geplande afspraken ziende zeg ik : nee, het is al behoorlijk vol, maar ja, het is leeg aan inspiratie.
Kunnen wij ons nog laten inspireren? Weten wij nog wat dat is? …Inspirare. Letterlijk betekent het: inblazen, bezielen, ingeven, influisteren. Hiernaar ben ik op zoek elke dag. De bezieling ingeblazen of ingefluisterd krijgen.
Door het gaan lezen van het boek ‘Kairos’ word ik misschien wel wat wijzer de komende tijd. Dit krijgt een vervolg…