Halverwege 2015 werd ik “ aangesproken” door Festina Lente en zoek sindsdien naar haar betekenis: “Haast U Langzaam”. Maar wat houdt dat in het dagelijks leven in?
Al zoekend naar aanknopingspunten wilde ik dat nog veel meer mensen zich aangesproken zouden voelen door langzaam haasten. (Ben ik er ook niet zo alleen in.) Momenten van vertraging in hun leven konden inbouwen. In onze jachtige wereld is het bijna van levensbelang aan het worden dat de rem er op wordt gezet. Onze gezondheid hangt er van af. Het is zo belangrijk om momenten van diepe ontspanning te hebben en om ruimte te maken voor meer Ruimte.
Zoals ik me in mijn vorig schrijven al afvroeg: hoe maak je onze wereld minder gehaast?
Pogingen van buitenaf zetten geen zoden aan de dijk. Het moet uit jezelf komen. We blijven bijvoorbeeld maar razen over de snelwegen. In de weekends zijn wegen naar en vanaf de bossen en de stranden overvol. Winkels zijn niet meer gesloten op zondag.
Als de overheid tegen jou zegt dat je meer de fiets moet pakken of gebruik moet maken van het OV, dan werkt dat doorgaans niet voldoende. Zo ook bij mij. Ik wil begrijpen en voelen waarom iets belangrijk genoeg is om het te doen. Of te laten. Dan ben ik gemotiveerd.
Mijn conclusie is, dat er voor mijzelf een noodzaak moet zijn om me in dit geval langzaam te haasten. Er is een verbinding nodig wil ik dat gaan proberen te doen. En dat geldt voor iedereen. Dan verandert er iets in jou en mij en daardoor met onze omgeving. Het herinnert me aan een titel van een boek: “de Druppel en de Oceaan”. Alle druppels zitten in de oceaan, maar de oceaan zit ook in iedere druppel. Toen ik daarover las voelde ik me ineens niet meer zo onmachtig ten opzichte van de wereld om me heen. Als ik verander, verandert dat de wereld.
Terug naar de flexibele ruimteplanner die ik ,zoals ik vorige keer aankondigde, heb bedacht. Voor mezelf dus, maar wie weet helpt het ook jou om er iets mee op gang brengen bij jezelf. En daarmee bij anderen.
De weg naar die planner liep bij mij als volgt…en probeer ook echt een weg voor je te zien!
Met 65 jaar en 6 maanden ging mijn pensioen in. Daarmee viel mijn weekstructuur weg. Heerlijk. Alle tijd van de wereld hebben voor de rest van je leven. Mooi niet!
Het overdonderde me. Ik was nergens meer nodig in de buitenwereld. En thuis wachtte het huishouden. Waar ik me hele weken op kon storten. Mooi niet!
Na een week met depressieve gevoelens ging de knop om. Ik stond op een splitsing en kon kiezen. Ik koos voor linksaf. Ben altijd een linkszwevende kiezer geweest. Maar nu zette ik mijn voeten ook neer richting linksaf. Geen einddoel te zien of te bedenken. Hobbels op de weg. Maar gewoon doorlopen. En keuzes maken. Rechtsaf? Linksaf? Rechtdoor? Proberen uit te vinden wat de weekstructuur is, die bij mij past.
Waarom een structuur, hoor ik je vragen? Ga het eens bij jezelf na, maar bij mij betekent geen structuur steeds minder doen. Gaan zitten ( achter de geraniums!), gaan liggen en blijven liggen. Om dan tot de ontdekking te komen dat het een doodlopende weg is en dat ikzelf iets moet gaan ondernemen. Ikzelf. Maar wat en hoe? Eigenlijk grappig. Ik moet als het ware mijn eigen overheid zijn. Terugdenkend aan hoe ik ooit op de weg van Natuurvoeding belandde doordat ik me steeds vaker ziek voelde. Medicijnen die niet echt iets verbeterden. Dus ik moest het heft in eigen hand gaan nemen wilde ik een positieve verandering bewerkstelligen.
Op eenzelfde manier, ook weer vanuit vastlopen, wilde ik nu structuur aanbrengen in mijn week zodat ik “aan de wandel” kwam. Zei tegen mezelf wat ik ging doen, moest doen en wilde doen. Heel ongemakkelijk omdat ik op dat moment niet bevriend was met mezelf. Iets is voor mij pas zinvol of nuttig als het van buitenaf wordt gewaardeerd.
Het huishouden doen. Dat lag voor de hand. Ik heb een groot huis en geen hulp, dus kon vooruit. Ik heb zeker geen hekel aan huishouden, maar op deze manier had ik het wel. Het huis moest eerst op orde zijn. Iedere week weer. Voor wie? Tot mijn verbazing bleek ik het voor mezelf te doen. Toen mocht het ruimte hebben, elke week, om daarmee ruimte te scheppen voor alle andere dingen. Anderhalve dag heb ik er voor nodig.
Mijn flexibele ruimteplanner werkt dus op déze manier. Ik plan ruimte in om te doen wat voor mij zin heeft. Wat mij goed doet en wat mij helpt om me fijn en gelukkig te voelen. Drie dagen huishouden maken mij ongelukkig. Anderhalve dag geeft me ondersteuning, rust. En dan vind ik het zelfs fijn om te doen.
Anderhalve dag van mijn flexibele ruimteplanner is nu ingevuld. Voor mij de voorwaarde voor hoe ik de rest van de ruimte invulling kan geven.
Daarover een volgende keer meer.