07.50 uur : Heel mijn tuin ligt vol blad. Ineens valt het me op. Dor, droog, stoffig treurig blad. De enorme behoefte aan “nu nog geen herfstbeelden svp” brengt mij er toe om direct heel actief die herfstige gedachten en beelden weg te gaan vegen. Maar al vegend achter in mijn tuin aangekomen hoopt de hoeveelheid blad zich zo op en het waaien van de wind doet de rest: dit ìs geen zomer meer! Dit is de hèrfst die zich aan me opdringt. Tot gisteren leek deze hete zomer eeuwig te duren. Maar dit is voor mij toch echt een eerste teken van de nazomer.
Ineens zingt in mij een liedje van Gerard Cox: ” ’t is weer voorbij die mooie zomer. Die zomer die begon zowat in mei. Ha, je dacht dat er geen einde aan zou komen. Maar voor je het weet is deze zomer al weer lang voorbij”.
Maar….Festina Lente zou geen Festina Lente zijn, als ze zich niet langzaam wilde haasten. Dus, als dadelijk het ergste blad weer is weggevaagd, de temperatuur oploopt en de zon zich meer laat zien……….dan was het gewoon een wat onwelkome toekomst voorspellende droom! Over iets waar ik nu nog helemaal niet aan toe ben. Dat moment dat gaat ook wel weer komen hoor, dat weet ik. Dat moment dat ik ineens heel intens verlang naar “binnen”. En dat ga ik tzt. ook nog echt doen. Nu nog niet voor te stellen.
Gisteren was ik bij de afscheidsdienst van een jonge vrouw van 35 jaar. Vanaf haar twaalfde heeft ze geworsteld met een ziekte, waar geen genezing voor mogelijk was. Op enig moment besloot ze om de positieve kant te gaan zoeken van haar ziekte. Ze nam het heft in eigen hand. Ze ging haar leven léven. Zij maakte wel gebruik van de hulpmiddelen die ze noodgedwongen steeds meer nodig had en waardoor ze ook noodgedwongen moest leren vertragen. Maar ze liet haar leven er niet door bepalen. Dus ging ze doen wat ze wèl kon, zoals paragliden, zwemmen met dolfijnen en de zee in springen vanaf een hoge rots. Leven was haar focus. Zonnebloemen, daar hield ze van.
Dit is natuurlijk wel een heel groots voorbeeld van een keuze maken, tussen iets wat voorbij is en de mogelijkheden die nog voor je liggen. In het klein zie ik wel verband met wat ik hierboven beschrijf over een eindigende zomer en een naderende herfst. En hoe je daar in gaat staan. Ik kan nu ook de keuze maken, tussen de voorbije zomer en het liedje van Gerard Cox. Of de zomer, zoals die er nu is, leven.
Dus ìk ga nu mijn tuin weer in. Het blad is weg en de zon schijnt. Het is zómer. En ik dank die sterke jonge vrouw voor wat ze me heeft voorgeleefd. Zij wilde dat ons voorleven. En zag dat als haar bijdrage aan de wereld. Ik wens je nog heel veel zomer, in welk jaargetijde je ook zit.