Bij tegenslag telkens opnieuw maar weer de knop om proberen te zetten. En een feestje bouwen als het lukt. Dit zijn de moeilijkste momenten vind ik,die nu om half vier eindelijk zover is omdat te gaan doén. Ben het al vanaf 09.00 uur aan het proberen. Er over schrijven helpt.
Het is zoals het is en als dit lukt is er toch weer een stap gezet. Soms gaat het langzaam. Kosten stappen moeite ook al heb je de voeten er voor. Het gaat om de weg zeggen “ze”. En heel vervelend als je op jouw weg plots een omgevallen dikke eikenboom vindt…en er geen zaag bij ligt.
Dan herinner ik me dat kinderprentenboek :
Wij Gaan Op Berenjacht”. Van Helen Oxenbury en Michael Rosen. Uitgegeven bij J.H.Gottmer-Haarlem. Het staat in mijn boekenkast en ik begin te lezen…
Het zinnetje wat bij elke tegenslag terugkomt is…(en ik zeg het nu maar meteen tegen mezelf😊):
“ We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, O nee, we moeten er wel dwars door heen! En dat ga ik nu doen.