Heb je dat ook? Dat er een liedje, zin of woord in je hoofd blijft hangen, wat je niet zo maar kwijt raakt. Toen ik me afvroeg eind van het jaar wat 2021me zou brengen, wat mijn wensen waren, was dat precies zo. Wat elke keer weer boven kwam drijven was het woord PERSPECTIEF. Ik wenste een PERSPECTIEF naast wat er allemaal speelt rondom dat ongrijpbare Coronavirus. Hoe aanwezig ook, het leven heeft meer kanten. “ Het leven ging ook gewoon door hoor” vertelde mijn ouders altijd over de oorlogsjaren. Ik begrijp nu beter denk ik, wat dat inhoudt. En het leven móet ook doorgaan. ‘Stop leven in je dagen, geen dagen in je leven’, kwam ik ergens tegen. Ik kan ineens dieper ademen als ik dat hoor. PERSPECTIEF ontspant.
Het is elk jaar zo bijzonder, dat twee gewone dagen, zoals dit jaar een donderdag en een vrijdag, als ze Oudjaar en Nieuwjaar heten, ineens een andere lading hebben. We laten een geleefd jaar achter en krijgen een leeg jaar terug. 365 dagen om leven toe te voegen. Ik voel altijd lichtheid en blijdschap als het 1 januari is. Ik las ook een paar keer in de krant: “we hebben het weer gered.” “We hebben weer een blanco jaar voor de boeg”. Ik vind dat elk jaar opnieuw magisch, PERSPECTIEF te krijgen aangeboden door de jaartelling.
Dit jaar voel ik des te meer de behoefte zelf richting te geven aan het jaar. Ik hoop, dat ik daardoor minder overspoeld wordt door Corona.De gedachte aan een PERSPECTIEF geeft me een gevoel van ruimte, van licht.
Ik zocht de betekenis op van Perspectief. Het is afgeleid van ‘Perspicere’: ergens door heen zien. Wanneer ik me dat bewust ben, er dus door heen kan zien, wéét ik dat er altijd weer verandering komt. Dat we niet altijd rond blijven dobberen op de Corona Zee. Er zijn nog andere zeeën. Bij zee hoort voor mij ook licht. Specifiek en wisselend licht. Je ziet ,als je vlak bij de zee bent, aan de lucht dat je er bijna bent. Voorbij Bergen op Zoom bijvoorbeeld zie ik het al. Vanaf daar voel ik me altijd blij worden. Toen ik 12 was. En ook nu bijna 70 jaar oud, is het nog net zo.
Wat we nu snel zullen merken is dat het licht gaat terugkeren. Eind januari nam je dat al waar. Het ritme van de natuur biedt ons doorlopend PERSPECTIEF. Tussen Kerst en 6 Januari stond de zon even stil, zo las ik toen. Zo te zien gebeurde er niets, maar in de grond werd alle groei ondertussen al voorbereid. Met het terugkomen van het licht, komt het leven in de grond naar boven en wordt in de vorm van groei zichtbaar voor ons. Jaar na jaar. Dit jaar ga ik me meer bewust richten op het natuurritme. Dat niet vatbaar is voor Corona. Het brengt rust. Het is onaanraakbaar.
Tijdens een wandeling via het Cobbenhagen Park naar de Warande fotografeerde ik deze tweelingboom. Er doorheen kijkend trok de lichte plek mijn aandacht. Een stukje weg van Cobbenhagenlaan. In mijn verbeelding reed ik ineens daar, maar het was de Autoroute du Soleil geworden! Ik was op weg naar Zuid Frankrijk. Je moet er wat voor over hebben qua file bijvoorbeeld, maar je weet wat je krijgt als je die rijdt. Je bent verzekerd van zon, licht, blauwe lucht en een warme zee.
Wat verlang ik toch altijd weer naar het licht en warmte. Het lengen van de dagen nu, kan me niet snel genoeg gaan. De afgelopen wintermaanden heb ik mijn eigen warmte gebruikt om me licht te blijven voelen. Me niet te laten overweldigen door het donker. Het gezellig gemaakt thuis. Mijn eigen warmte wordt nu minder. Met de warmte van de zon zal het een stuk gemakkelijker worden om me licht te voelen en te genieten.
De Autoroute du Soleil gaat het dit jaar niet worden voor mij. Ik zal denk ik eerder over de Cobbenhagenlaan rijden. Toch zal die Autoroute du Soleil er heel dit jaar voor me zijn. Als PERSPECTIEF. Een heerlijk PERSPECTIEF.