Door de stromende regen naar huis fietsend stuit ik op een verbodsbord. Voor de straat waar ik altijd doorheen rijd. Wegens wegwerkzaamheden. Een legitieme reden,die me op dat moment behoorlijk stoort. Alweer een VERPLICHTING. Waarom hecht dat woord zich in mijn hoofd?

De directe aanleiding is lijkt mij, de mondkapjesplicht die er zit aan te komen en nog weer meer dwingend geadviseerd wordt door de regering. Op zo’n moment begint het in mijn hoofd te borrelen. Het lijkt te klein voor wat er binnenin gebeurt. Het betekent dat er laatjes open zijn gegaan met ervaringen en meningen over in dít geval, VERPLÍCHTINGEN. Vies woord, niets leuks aan, wie dwarsboomt mij, onvrijheid, wie is de baas, ik ben de baas, recalcitrantie, wij leven in een democratie, in een vrij land…ik vergeet even helemaal de reden van dit alles, de bestrijding van COVID-19. Of ik me aangetast voel in mijn vrijheid door wat dan ook…heel vervelend maar even minder belangrijk.

Zuchtend en vloekend fiets ik verder, op huis aan. In dit geval gehóórzaam ik wel! snel daarna merkend dat ik geaccepteerd heb dat ik die straat niet in mocht. Hij was toch niet zomaar opgebroken. De reden was duidelijk. Verbodsborden maken deel uit van onze leefomgeving. Ik zie ze dagelijks om me heen. Maar Covid zie ik persoonlijk niet. Al het verschrikkelijks waar we over horen in de media, ik lijk in een andere bubbel te leven.

Komt het hierdoor dat ik het verbodsbord toch accepteer en het dragen van een mondkapje niet? Maakt gewenning het verschil. Helpt dat bij acceptatie? Met verkeersborden zijn we opgegroeid. Die regels volgen we op. Die zitten in ons systeem. En het helpt als iedereen om je heen de regels opvolgt. Wij zijn kuddedieren, wordt me uitgelegd en je wil bij de groep horen, anders overleef je het niet. Niet door de groep geaccepteerd worden schijnt nog ongezonder voor je te zijn dan ziekte. Ik ben er nog niet over uitgedacht. Mijn harde schijf is volgelopen. Ik moet hem gaan opschonen.

Alles passeert de revue: de verbazing, de boosheid, het verzet, de ontwijking, het breken, het aanvaarden. En de acceptatie? Nu ik wat ouder ben merk ik wel dat ik de stappen wat sneller doorloop. Ik neem zelfs een paar hordes met de hink-stap-sprong tot net over de horde ‘aanvaarding’. De horde er na, acceptatie, kan ik nog niet nemen. Daar stijger ik. Proberen te bedenken dat ik toch in een vrij land leef en in goede gezondheid helpt hooguit bij de aanvaarding. Zodat ik wel netjes de regels opvolg. Mijn gedachte aan het geluk een huis met tuin te hebben en daarmee een escape, helpt me te realiseren wat een voordelen ik heb ten opzichte van veel andere mensen. En last but not least dan weer dat de hoofdreden van dit alles niet over mij gaat maar over het in toom houden van COVID-19. Over het bewaken van onze gezondheid.

Toch gaat dat onbestemde vrijheidsgevoel maar niet weg. Vervelend, want ik wil rust voelen, ook als ik buiten de deur ben. Kan ik dat anders inzetten, dan almaar blijven malen over aanvaarding dan wel toch acceptatie? Ik zou er iets van krijgen!

En tóen was daar ineens een wijsheid van Harry. Ik ken Harry niet maar ik ben hem dankbaar voor zijn woorden: “je kunt altijd nog creatief omgaan met verplichtingen”! Laat ik daar nu nooit zo goed in zijn geweest. Ik zag een verplichting tot nu als een harde eis. Geen deuk in te slaan.

Het leert me dat ik er vanuit een andere hoek naar kan kijken. De hoek van de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden. Dus heb ik nu een klein raam gemaakt in de muur en kijk naar hoe anderen daar mee om gaan. Flexibel, naar eer en geweten met een saus van gezond verstand. Goh…dat lucht op. Het dreigde een zwaar verhaal te worden maar het loopt nog goed af. Het verbodsbord gaf aan dat het verboden was om in te rijden. En dat had een goede reden, want de weg was opgebroken vanwege nieuwe leidingen. Maar er stond nergens, dat je er niet te voet in mocht. En ze houden er zelfs een paadje voor vrij, anders kunnen ze er zelf ook niets mee. Ik zal de komende maatregels dan wel verplichtingen rond COVID vanuit een andere blikveld bekijken. Vanuit de creativiteit. Het is weer bewezen: je bent nooit te oud om te leren hoe je virussen te lijf moet gaan!